جایی که دایدالوس کم آورد!
سلام. دایدالوس هستم!
شاید قبلاً نوشته هایم را خوانده باشید. و از قبل با هم آشنا شده باشیم.
دوستی دارم که پزشک است و در پژوهشکده قلب شاغل است. روزی لیستی از کمبودها و اولویت تامین تجهیزات پزشکی کشور در دست داشت و به دیدنش رفته بودم.
– مهندس؟
+جانم دکتر؟
-شما میتونید ICD بسازید؟
+چی هست؟
-دستگاه دفیبلاتور کاشتنی قلبی؛ در اصل نوعی باتری قلب پیشرفته است.
+چطور کار میکنه؟
-یه سری پالس به قلب میده و در مواقع ضروری شوک هم میدهد.
+چطور تنظیم میشه؟
-یه کامپیوتره، یه آنتن داره و روی کتف بیمار گذاشته میشه.
+اندازه و ابعادش چقدره؟
جعبه ایی از توی کمدش بیرون آورد و در آن را باز کرد. چند دستگاه دفیبلاتور درون آن بود. یکی از آن‌ها ناگهان آژیر کشید!
گفتم: چی شد؟!
چیزی نیست این دستگاه از تو بدن بیمار خارج شده، ده سال کار کرده و خاموش نشده، داره هشدار میده.
یکی از همکارانم گفته بود من از کارخانه اش در سوئیس بازدید کردم ما تکنولوژی تولید این ها را هرگز نخواهیم داشت….
من به فکر فرو رفتم و با خودم گفتم، یه پردازنده سیگنال کم توان و یه مدار ارتباطی و باتری های با کیفت بالا، شاید قسمتی‌اش وارداتی باشه ولی شاید بتونیم مدارش را بسازیم یا مهندسی معکوس کنیم.
دستگاه را گرفتم. کاملاً آب بندی شده بود و در یک محفظه آلیاژی در بسته بود. هیجانم هر لحظه بیشتر میشد….
دستگاه داستان ما یک دفیبلاتور نوع CRT-D بود
سمت دیگر دستگاه
فرز حکاکی را برداشتم و با احتیاط و دقت مانند یک جراح مغز جوش های دستگاه را بریدم.
قسمت رزینی بالای دستگاه هم مجبور شدم برش بدهم….
وقتی دستگاه را باز کردم ایتدا دو سلول باتری را دیدم.
یک آنتن RFID ظریف و یک پیزو الکتریک (بازر) در یک PWB فلکسیبل محصور بودند.
و وقتی دستم را سمت مدار بردم تا آن را جدا و آزاد کنم، جیــــــــــــزززززززززززززززززززززززز بهم شوک وارد شد!
دستم کرخت شد. ولی تسلیم نشدم! یکم که حالم جا آمد، تازه فهمیدم عمق فاجعه چقدره!
بورد دستگاه رسماً هیبرید بود! آی سی‌ها تجاری نبودند، خاص اون دستگاه تولید شده بودند و تراشه سیلیکونی مستقیماً روی بورد سوار شده بود.
سمت دیگر این بورد یک طبقه های ولتاژ شیلد شده قرار داشت که یک سلف اون زیر یک شیلد الکترومغناطیسی دیده میشد.
حس لذت از این همه پیشرفت در الکترونیک به سرخوردگی و یأس تبدیل شد….
ممنون بابت سایت خوبتان ، نکته بسیار مهمی در متن داستان بالا بود ، نکته ای که شاید دلیل بخشی از عقب ماندگی ما در علم و تکنولوژی هست ، اونم سطحی نگری و دقت نکردن به جزئیات هست ، ما عمدتاً عادتی به ریز شدن در مسائل و در نهایت درک درست اونارو نداریم .
اتومبیل به عنوان وسیله ای که در اون از مهندسی سیالات تا الکترونیک به کار رفته نمونه خوبی هست برای دیدن سطح دانش و ابتکار هر کشوری ، به خودرو های تولید داخل نگاه کنید و اونارو با بقیه مقایسه کنید متوجه خیلی چیز ها خواهید شد . کارگو کالت به شکلی عجیبی در دانشگاه ها و مجامع علمی ما وجود داره که این خیلی بده .
ممنون از این مقاله جالب. مقاله زیر هم میتونه نقطه شروع خوبی باشه برای آشنایی با جزییات بیشتر pacemaker و ICD ها باشه برای دوستانی که به طراحی آی سی های آنالوگ/میکس سیگنال و مربوط به حوزه پزشکی علاقه مندند (شاید نسخه open access این مقاله هم موجود باشه مطمئن نیستم):
https://ieeexplore.ieee.org/abstract/document/1362855
سلام مقاله خوبی بود؟
قدم اول اینه که قبول کنی مشکلات مون کجاست.
باز کردن این تکنولوژی ها لذت خودش رو داره.
فیبریلاتور درسته.
بله کاملا درست میفرمایید.
تلفظ صحیح فیبریلاسیون هست.
بیشتر کادر درمان به دستگاه دفیبلاتور میگفتند.
ما هم به تبع از همین لفظ استفاده کردیم.
دفیبریلاتور صحیحه. یعنی فیبریلیشن قلبی رو با ارسال یک پالس قوی الکتریکی از بین میبره. فیبریلیشن هم یعنی ماهیچه های قلب شروع به لرزش میکنن و قلب نمیتونه خون رو پمپ کنه. Cardiac fibrillation
من خودم مهندسی پرشکی خوندم و دقیقا همین دیالوگ و باز کردن CRT &ICD و سرخوردگی رو ده سال پیش تجربه کردم، وقتی با بیمارستان قلب شهید رجایی همکاری طراحی و ساخت وسایل تحقیقاتی داشتم.
نکته اینه که شرکت های پیشرو مثل GE، ساخت این وسایل رو پنجاه سال پیش شروع کردن و با داشتن توان مالی عظیم یک گروه چند صد نفری رو برای طراحی بکار میگیرن و مستقیما با شرکت هایی مثل TI برای ساخت مدارها همکاری میکنن و کل دنیا بخاطر اسم برند و ساخت آمریکا یا سوییس بودن بهشون اعتماد میکنن و محصولشون رو میخرن، نه مثل ما که باید بریم تو اینترنت ببینیم چی رو میتونیم دزدکی بخریم و به صورت انفرادی همه مار طراحی و ساختشو انجام بدیم.
دفیبریلاتور صحیحه. یعنی فیبریلیشن قلبی رو با ارسال یک پالس قوی الکتریکی از بین میبره. فیبریلیشن هم یعنی ماهیچه های قلب شروع به لرزش میکنن و قلب نمیتونه خون رو پمپ کنه. Cardiac fibrillation
من خودم مهندسی پرشکی خوندم و دقیقا همین دیالوگ و باز کردن CRT &ICD و سرخوردگی رو ده سال پیش تجربه کردم، وقتی با بیمارستان قلب شهید رجایی همکاری طراحی و ساخت وسایل تحقیقاتی داشتم.
نکته اینه که شرکت های پیشرو مثل GE، ساخت این وسایل رو پنجاه سال پیش شروع کردن و با داشتن توان مالی عظیم یک گروه چند صد نفری رو برای طراحی بکار میگیرن و مستقیما با شرکت هایی مثل TI برای ساخت مدارها همکاری میکنن و کل دنیا بخاطر اسم برند و ساخت آمریکا یا سوییس بودن بهشون اعتماد میکنن و محصولشون رو میخرن، نه مثل ما که باید بریم تو اینترنت ببینیم چی رو میتونیم دزدکی بخریم و به صورت انفرادی همه کار طراحی و ساختشو انجام بدیم.
درود بر شما . تجربه بسیار جالبی بود . ممنون که تجربیات خودتون و در اختیار ما می زارید .
ممنونم دوست عزیز که مارو حمایت میکنید.
سلام
باید میدیدی عملکرد دستگاه چجوری است نه اینه بخوای دقیقه مثل خودشو بسازی.
اون برد کنترل هم چیز مهمی این وسط نیست مهم سیگنال های ورودی و خروجی برد الکترونیک است.در کل ساختش زیاد سخت نیست.برای تست اولیه پس از ساخت نمونه هم باید از حیوانات استفاده کرد مثل بقیه کشور ها .موفق باشی.
در این تجهیزات اولویت با قابلیت اطمینان هست. شاید 4 تا سیگنال ساده رو بسازه اما آیا از عملکردش چقدر میشه اطمینان داشت؟؟
یه استاد داشتیم میگفت شما همین اپ امپ 741 که به سادگی قابل تهیه است، اگر بخواید داخل F14 استفاده اش کنید قیمت زیر یک دلارش میره بالای 1000 دلار!!! عمده هزینه و قیمت برای تجهیزات پزشکی هم بحث قابلیت اطمینان و پاس کردن استانداردهای سختگیرانه است. مخصوصا که از 2022 به بعد استانداردهای جدیدی ابلاغ شده و کار سخت تر شده است.
به فرض داشتن زیرساخت و دانش فنی تولید چنین تجهیزی، گرفتن تأییدیه های آن حدود ده سال زمان می‌برد.
با سلام و سپاس از مطلب بسیار ارزشمند
نومیدی شما بی دلیله چون فقط یک نکته جاموند که ذکر نکردید.
شرکتهایی اینچین سالها تجربه ساخت بردهای مشابه را دارند و شما دارید حاصل حدود 50 سال کار و کوشش چندین متخصص را می بینید. ما نمی تونیم یک شبه ره 50 ساله را طی کنیم و به این نقطه برسیم، اما با تکنولوژی های امروزی یه شرکت با حدود 10 متخصص در عرض 10 سال میتونه به این نقطه برسه. در این 10 سال میتونه روی محصولات ساده تر در همین زمینه پزشکی کار کنه. متاسفانه در کشوری زندگی میکنیم که رانتها و نا آگاهی عمومی سبب ثروتهای بادآورده برای خواصی شده است و ما هم به غلط گمان میکنیم شاید بتوان بدون زحمت و صرف عمر و با شانس و وصل به قدرت، خیلی زود به موفقیت و ثروت دست پیدا کنیم!
تجربه میگه هیچ تلاش و کوششی بی ثمر نیست و حتی در کشور عجیبی مثل ایران هم میشه بدون وصل به قدرت و کلاهبرداری به حداقلی از نتیجه رسید.
دقیقا فرمایش شما درسته.
اولین ضربان ساز های قلبی سه ، چهار دهه قبل ارایه شدند.
دانش امروز این کمپانی ها ماحصل سالها تحقیق و توسعه است. همچنین ماحصل سالها تولید محصول است.
احسنت به حس کنجکاوی شما ،واقعا زیبا طراحی شده و نشون میده چقدر قوی کار میکنند.
بسیار مقاله جالبی بود. با تجربه مختصری که در طراحی دستگاه پزشکی کلاس B دارم حتي اگر از لحاظ تکنولوژی محدودیتی در ساخت این دستگاه نبود با توجه به کلاس خطر اون که D هست اساسا از لحاظ تجاری تولید ان در ایران توجیه پذیر نیست.
الان در کشور انواع و اقسام ایمپلنت و پروتز ساخته میشه و در بدن کار میشه، چطور توجیه نداره؟؟
در کامنت های بالا دوستان پاسخ سوال شما را داده اند.
“به فرض داشتن زیرساخت و دانش فنی تولید چنین تجهیزی، گرفتن تأییدیه های آن حدود ده سال زمان می‌برد.”
ا
اول اینکه سری بعدی مهندس خواستی دستگاه رو مهندسی معکوس کنی، قبلش ببر یک سی تی اسکن بگیر. ببین داخلش چیا هست بعد بازش کن.
دوم اینکه فناوری باتریش چیه؟؟
سوم اینکه قیمتش چندی هست؟
حدود قیمت این دستگاه ها با هزینه نصب اون بدون احتساب بیمه و یارانه، حداقل صد و پنجاه میلیون تومان در ایرانه.
در کشور هایی مانند انگلیس حدود ۲۹ هزار پوند هزینه کاشت این دستگاهه.
قبل از باز کردن عکس ایکس ری از دستگاه گرفته شده بود.