در سال ۱۹۴۵ چگونه رادیو قابل حمل می‌ساخته‌اند

فرض کنید الآن سال ۱۹۴۵ هست و شما می‌خواهید به عنوان طراح الکترونیک یک رادیو قابل حمل درست کنید که احتمالاً قراره با برق خودرو کار کنه! و می‌دونید دیگه الکترونیک در سال ۱۹۴۵ با این چیزی که الآن ما می‌شناسیم خیلی خیلی متفاوت بوده و واژه‌ها هم خیلی خیلی متفاوت بوده‌اند. وقتی سال ۱۹۴۵ است و می‌گوییم قابل حمل منظورمون این نیست که تو دست یا جیب جا به بگیره بلکه منظور اینه که بشود با ماشینی، گاری‌ای چیزی حملش کرد و به دور از برق شهر قابلیت کار کردن داشته باشد.

خوب از المان‌های الکترونیکی که می‌شناسید فقط خازن و مقاومت و سلف در دسترستون هست و البته لامپ‌های خلاء. اگه لامپ خلاء رو نمی‌شناسید توصیه می‌کنم مقاله ساخت آمپلی‌فایر صوتی با لامپ خلأ EL90 (قسمت اول – معرفی لامپ) رو مطالعه کنید تا باهاشون آشنا بشید.

شاید برای شما مفید باشد: پری آمپلی فایر چیست؟

لامپ‌های خلاء برای این که کار کنند نیاز دارن دیگه دست کم ۲۰۰ ولت رو براشون تأمین کنید، وقتی دسترسی به برق شهر داشته باشید چاره کار ترانس‌های افزاینده است اما وقتی قراره یک رادیو قابل حمل بسازید یعنی با برق dc باتری خودرو طرف هستید?.
باید قید مدارات مبدل dc/dc رو بزنید چون ترانزیستور – ماسفت و فریت و … همه تو سال ۱۹۴۵ یک شوخیه!

اما چیزی که دارید چیه؟ مکانیک – بله مکانیک.

توی تصویر فوق مربوط به یه رادیو قابل حمل است که توی همون سال‌ها ساخته شده.

اون استوانه سیاه رنگ که روش نوشته ۲۴ ولت در واقع ترکیب یه موتور ۲۴ ولت دی سی است با یک دینام ولتاژ بالا که در واقع همون مبدل dc/dc است.

موتور با ۲۴ ولت می‌چرخه و دینام رو می‌چرخونه و خروجی ولتاژ بالا است?. باقی مدار هم که لامپ خلاء هست و مقاومت و سلف و خارن و مشتی سیم!

زمانی که این رادیو ساخته شده حتی pcb هم رواج نداشته از مدار زیرش میتونید متوجه بشید ? آیا شما هم از تعداد کم المان‌های این رادیو دارید تعجب می‌کنید؟ پس اونورش رو هم ببینید.

به اندازه خازن‌ها و مقاومت‌ها مخصوصا خازن‌های تریمر توجه کنید واقعا شگفت انگیزه.